Κάτι από εμένα

Το αγαπημένο μας βιβλίο!Το λατρέψαμε κι εγώ και τα παιδιά μου.Μιλάει για την αταίριαστη αγάπη,που, ενώ φαίνεται καταδικασμένη,σε πείσμα πολλών, καταφέρνει να θριαμβεύσει.Στην προσπάθεια της αυτή βέβαια βρίσκει βοήθεια από απρόσμενους συμμάχους.

Ένα αισιόδοξο μήνυμα για την αξία και τη δύναμη  της αγάπης ,όσο αντισυμβατική κι αν φαίνεται στα μάτια πολλών.Ίσως μάλιστα οι δυσκολίες είναι αυτές που αναδεικνύουν το μεγαλείο και την αλήθεια της.Παραθέτω ένα απόσπασμα παρακάτω

Πέρασε μια, πέρασαν δυο, πέρασαν τρεις μέρες κι η λεύκα αποτραβήχτηκε ξανά στη θλίψη και στη μοναξιά της, κι ας είχε τώρα εκεί στα πόδια της το πιο όμορφο άλογο. Προσπάθησε πολλές φορές να του μιλήσει μα αυτό ούτε που κατάλαβε. Όμως η μοναξιά άρχισε με τις μέρες να τρυπώνει σιγά σιγά και στην καρδιά του άλογου, έτσι δεμένο όπως ήταν με τις ώρες. 

Ένα μεσημέρι σήκωσε το κεφάλι του ψηλά κι αγκάλιασε για πρώτη φορά με το βλέμμα του τη λεύκα.

«Ποπό! Τι λυγερή που είναι! Και τι όμορφη! Και τα φύλλα της λες κι έχουν πάνω τους καθαρό ασήμι! Μα πόσο θα πρέπει να είναι δυστυχισμένη εδώ ολομόναχη μέσα στο λιβάδι», σιγοψιθύρισε το άλογο και συνέχισε να την θαυμάζει.

-Αχ, σε ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις, ακούστηκε τότε μια λεπτή μελωδική φωνή να βγαίνει από τη φυλλωσιά της λεύκας μαζί με ένα θρόισμα ελαφρύ.

Και το άλογο δεν πίστευε στα αυτιά του. Αλήθεια, ήταν η λεύκα που του μίλησε.

-Ώστε έχετε φωνή και σεις τα δέντρα; Είπε απορημένα. Και γω που ξέρω μόνο τη γλώσσα των ζωών πώς γίνεται και καταλαβαίνω τη δική σου γλώσσα;

Και τότε η λευκά χαρούμενη που επιτέλους πια την άκουσε το άσπρο άλογο απάντησε:

-Το καθετί πάνω στη γη έχει τη γλώσσα του. Κι είναι γλώσσες που για να τις μάθεις χρειάζεται να τις σπουδάζεις χρόνια και χρόνια. Υπάρχουν όμως κι ένα σωρό άλλες γλώσσες. Για να τις καταλάβεις αυτές, φτάνει μόνο να θέλεις να τις καταλάβεις, να δώσεις προσοχή σ’ αυτόν που προσπαθεί να σου μιλήσει.